Osoby aplikujące do zajęcia stanowiska w firmie zagranicznej najczęściej zobowiązani są złożyć CV w języku angielskim. Dla osób znających język na poziomie zaawansowanym treść nie stanowi większego wyzwania, ale forma CV może już być pewnym zaskoczeniem. Co trzeba wiedzieć o różnicach między polskim i angielskim CV, żeby nie narazić się na odrzucenie jeszcze przed rozmową kwalifikacyjną?
Błędy, których rekruterzy nie pozwolą poprawić
Rekruterzy w wielkich korporacjach przeglądają CV, weryfikują je i decydują, które osoby zostaną dopuszczone do rozmowy kwalifikacyjnej. W wielu przypadkach wspomagają się systemami komputerowymi Applicant Tracking Systems. Komputery czytając CV odrzucą wszystkie dokumenty zawierające błędy językowe oraz polskie litery. Warto więc zapamiętać radę numer jeden: CV musi być napisane bezbłędnie oraz bez używania liter polskich.
Trzeba podkreślić, że nie autor CV nie musi na siłę tłumaczyć na angielski wszystkiego – swoich imion czy nazwy firmy, w której pracował. Warto zapisać nazwy literami alfabetu łacińskiego, a przetłumaczyć (jeśli to możliwe) nazwę uczelni, chyba że jest ona tak znana i rozpoznawalna, jak krakowska Jagiellonka czy SGH. Przy okazji tej porady numer dwa należy zapamiętać również zasadę nietłumaczenia jeden do jednego treści życiorysu z polskiego na angielski – to się nie uda nawet z najlepszym translatorem. Sztucznie brzmiący tekst zniechęci skutecznie do osoby kandydata.
Trzecim zaleceniem jest poznanie formy CV po angielsku, czyli zasad regulujących zakres treści, informacji jakich aplikujący udzielają o sobie. W treści CV po angielsku z zasady nie wolno wprowadzać informacji o wieku, płci, kolorze skóry, wyznaniu ani umieszczać fotografii. Każda z tych informacji mogłaby posłużyć jako zarzut, że pracodawca stosuje praktyki dyskryminacyjne. Dla osób czytających nasz życiorys ma znaczenie nasze wykształcenie, a nade wszystko doświadczenie zawodowe i osiągnięcia.
Angielski nie tylko w Anglii
Oczywiście angielskie CV wcale nie musi dotyczyć firm działających na Wyspach Brytyjskich. W krajach anglojęzycznych używa się CV lub resume. CV w UK, w Irlandii czy Nowej Zelandii ma podobny układ jak polskie (z wyłączeniem danych wrażliwych), czyli jest chronologicznym zapisem naszego życia zawodowego. Resume preferowane w Stanach Zjednoczonych czy Kanadzie to nic innego, jak opis doświadczeń kandydata. Rekruterów z firm kanadyjskich czy amerykańskich interesują konkretne osiągnięcia, a nie zupełnie niezwiązane z teraźniejszością kursy, studia podyplomowe czy zatrudnienie na stanowisku całkowicie niepowiązanym z tym, na które kandydat aplikuje.